Yvette’s Bullenblog, 3 Jaar geleden…
Vandaag is het al weer 3 jaar geleden dat mama Bull die vreselijke beslissing moest nemen.
Jimmetje was Kim zijn prinsesje, nog steeds, ook al woonde ze ondertussen al zo’n 9 jaar in het Bullenhuisje.
Elke keer als Kim naar Nederland kwam ging Jimmetje uit haar dak en elke keer als Jimmetje zijn koffers weer bij de deur zag staan, zag je haar onrustig worden.
Voor Kim werd het afscheid daardoor elke keer zwaarder.
Jimmetje was altijd een klein eigenwijs meisje dat volstrekt haar eigen plan trok en altijd kattig, in haar geval hondig reageerde als iets haar niet zinde.
Maar de laatste 2 weken was ze stil en lag veel in haar mandje.
Mama Bull was al een keer naar de dierenarts met haar geweest, maar daar kwam niet veel uit.
Het werd weekend en ze lag maar stil te liggen.
Op zaterdag naar Sleeuwijk, want ze was nu ook misselijk.
Ze kreeg iets tegen de misselijkheid en even kijken hoe het verder zou gaan.
Op maandag geen verbetering. Ze was een klein ziek vogeltje, niets was er meer over van de kleine pittige Jimmetje.
Dus weer naar Sleeuwijk waar haar bloed werd gecontroleerd en toen bleek dat het noodlot had toegeslagen…acute nierfalen. Ze was zichzelf aan het vergiftigen.
Ze konden niets meer voor haar doen behalve haar leventje nog een paar dagen rekken.
Hoe graag je daarvoor ook voor zou kiezen, was dit eerlijk naar haar toe?
Wat was er nog over van dit anders zo levendige meisje?
Maar moest mama Bull deze beslissing nu nemen?
Ze ging naar buiten om haar zoon Kim te bellen, die in het buitenland woont en legde hem de situatie uit.
Kim was heel duidelijk in zijn antwoord, laat haar niet verder lijden.
Weer binnen ging mama Bull met haar op de grond zitten om haar in haar laatste momenten te steunen en samen te zijn.
Natuurlijk was dit de beste beslissing, maar het voelt alsof je god bent. Beslissen over leven en dood blijft verschrikkelijk.
En ook al was Jimmetje ruim 12 jaar geworden, het was niet minder verdrietig.
Zo’n beslissing is vreselijk, dat weten wij maar al te goed. Wij hoeven het leven van een geliefd dier niet onnodig te rekken. Dat zou egoïstisch zijn; maar daarom doet het niet minder pijn. Je hoofd weet dat je het goed doet, maar je hart protesteert in alle hevigheid. Als je alles heb gegeven aan liefde, aandacht en zorg weet je dat het niet anders kan. Laat ook een dier zijn/haar waardigheid en laat hem/haar rustig inslapen. Het is goed zo.
Wat prachtig beschreven Yvette.. Herkenbaar.