Yvette’s Bullenblog Afscheid doet altijd pijn…
Wat een drukte opeens in het Bullenhuisje.
Wekenlang gebeurt er niks en dan dienen zich opeens 2 oudjes aan.
Eerst een bejaarde bullenman van 10 jaar en de volgende dag een bullendame van 8 jaar.
De jongen is een onzekere adonis, die je nog lang geen 10 jaar geeft. Hij bekijkt het allemaal een beetje van een afstand en geeft kleine kwispeltjes. Het bullenenthousiasme is nog ver te zoeken. Maar wat wil je ook, weg uit je veilige omgeving. En daar zie je je baasjes vertrekken zonder jou…Nog even denk je dat ze je vergeten zijn, maar dan gaat die nieuwe mevrouw op de grond bij je zitten en zegt je dat alles goed is. Ze geeft je iets lekkers, maar daar trapt hij niet in.
De volgende dag loopt hij mee naar het hek en kijk wat staat daar een leuk lief meisje aan de andere kant te swingen met haar bullenbibs…
Het meisje waggelt naar binnen en haar baasjes komen er achter aan.
De lange lap tong die uit haar snoetje hangt, is bijna net zo lang als haar tepels, die zowat over de grond slepen. Haar staartje zwiept vrolijk heen en weer en ze begint meteen het terrein te verkennen.
Er wordt meteen druk over en weer gesnuffeld en via de achterkant kennis gemaakt.
Mama Bull praat nog een tijdje met de 2 diep bedroefde baasjes.
Dan is ook voor hun het moment gekomen van afscheid nemen.
Ook het meisje, Lot, begrijpt nu toch niet helemaal wat er gebeurt, waarom ze zonder haar vertrekken. Ze kijkt net als de jongen, Hummer, de dag ervoor haar baasjes na. Met diezelfde vragende blik.
Mama Bull gaat ook nu weer bij de hondjes zitten, maar Lotje begint te grommen en is niet van plan om mama Bull toe te laten.
Ook de volgende dag begint ze met brommen naar mama Bull.
Ze is nog onzekerder dan Hummer en heeft duidelijk tijd nodig om vertrouwen te krijgen.
Dan gaat mama Bull haar oogjes zalven en vanaf dat moment ontdooit ze.
Ze kijken elkaar aan en het is goed. Ze vertrouwt haar en het grommen is voorbij.
Geen brombeer meer, maar een aanhankelijk meisje, dat alleen maar aandacht en liefde wil.
Vanaf dat moment zoeken de hondjes ook toenadering tot elkaar.
En nog een uurtje later liggen ze samen in de mand, bench, of waar dan ook, maar steeds dicht tegen elkaar aan.
Wat passen die hondjes zich toch altijd weer snel aan, dat blijft een wonder.
Voor de baasjes is dat veel moeilijker, maar soms heb je geen keus en bepalen de hondjes wat je moet doen.
Dan kan je alleen maar uit liefde met een gebroken hart afstand doen van je hartedief.
En daar is moed voor nodig!
Fijn om te lezen dat het aanpassings vermogen zo groot is bij de hondjes en het afscheid pijnlijk kort is. Mooi verwoord Yvette.
Wat een prachtig verhaal yvette, Bedankt!!!
Ontroerend en prachtig!!!
Ja geen oordeel vellen maar accepteren soms is het moeiljk maarals de hondjes het goed krijgen oke
Yvette zoveel respekt voor jou wat je doet zo’n lieve opvangmoeder met zo’n groot hart ook toen ik met Cooper zat was je voor me thuis en toen ik vertelde dat Cooper was overleden zo’n warm en liefde vol berichtje van je ik wens jou en je buitenhuisje zoveel geluk en liefdevolle kerstdagen toe en veel goudemandjes maanden en dagen toe in 2019 ik mis cooper nog elke minuut van de dag ik ben erg eenzaam daardoor maar hiip eens nog eens een kwispelende vriend te hebben en mogen houden alleen is maar alleen veel liefs lieke