Yvette’s Bullenblog   Dag lief dapper meisje…,

Wat een vrolijke dierendag had moeten worden, zoals elk jaar, werd een trieste dierendag met een zwart randje.

Bijna 1 1/2 jaar geleden werd Coco geadopteerd.
Ze was toen 2 1/2 jaar oud en was een allerliefst gezond bulletje.
En wat waren ze blij met haar.
Maar het noodlot sloeg al binnen een paar weken toe.
Coco kreeg haar eerste epileptische aanval.
En na die eerste volgden er velen.
Ze kreeg medicatie en het ging beter en na een tijdje ging het zelfs veel beter.
Maar rekening moest je altijd met haar houden, want spanning, of uit haar ritme raken, kon zo weer voor een aanval zorgen.
Maar haar baasjes hielden met alles rekening met haar, om haar zo veel mogelijk in balans te houden.
Coco leefde als een prinsesje en genoot van haar leventje bij haar papa, mama en mensenbroertjes.
Ze leefde in totale harmonie.
En dan gaat het toch weer mis.
De aanvallen komen in alle heftigheid terug.
Pauzes zijn er bijna niet meer.
Buiten wandelen levert spanning op, binnen kan ze haar plas niet meer ophouden.
Ze rilt van spanning en hapt zelfs naar haar zo geliefde mensenbroertje.
Dit is Coco niet meer.
Het afscheid is onafwendbaar.
Vandaag, op dierendag,  is in overleg met de dierenarts afgesproken, dat ze Coco na het weekend laten gaan.
Coco gaat nog heel veel knuffels krijgen, nog heel veel lieve afscheidswoordjes, nog heel veel liefde…
Ze zal in liefde begeleid worden over de regenboog, waar ze een prachtig sterretje zal worden.
Lieve Coco wat zal jij vreselijk gemist worden.
Veel te jong nemen we afscheid van jou, maar jouw kwaliteit van leven staat voorop.
Dag lief dapper meisje…