Yvette’s Bullenblog   De laatste blaf…,

En dan  komt Diesel naar het Bullenhuisje.

3 Man aan de poort en een grote bruine bull.
Schoorvoetend komen ze binnen, Diesel voorop.
Diesel heeft duidelijk nergens last van en gaat direct de boel verkennen.
Dit zijn altijd ontmoetingen die voor mama Bull heel dubbel voelen.
Aan de ene kant de positieve spanning van een nieuw bulletje en aan de andere kant het verdriet in de ogen van de baasjes zien.
De rede van afstand is altijd verdrietig en pijnlijk.
Het is dus even zoeken naar de juiste woorden om de bezoekers op hun gemak te stellen en niet mee te gaan in hun verdriet, want daar is Diesel niet mee geholpen.
Diesel loopt vrolijk snuffelend rond, alleen naar mama Bull is hij wat terughoudend.
En dan komt dat moment van afscheid.
Mama Bull vraagt de baasjes altijd sterk te zijn en de tranen te bewaren voor in de auto.
En hoe moeilijk dit afscheid ook weer is, de baasjes houden zich sterk in het belang van Diesel, terwijl mama Bull hem afleidt met wat lekkere koekjes.
Dat werkt altijd en ook Diesel laat zich makkelijk omkopen.
Diesel is een jongen die eerst de kat uit de boom kijkt en het heeft mama Bull 2 dagen gekost om zijn vertrouwen te winnen.
Maar eenmaal om, dan gaan alle remmen los en houdt niets hem meer tegen om zelfs halsbrekende toeren uit te hangen.
Zo ligt hij opeens bovenop een bench, niet geheel ongevaarlijk met zijn gewicht.
Dus even snel een foto van deze berggeit en dan weg met die bench.
Vandaag komen er mensen naar hem kijken, vergezeld van hun 2 honden.
Zal het klikken?
Dat blijft altijd spannend en hangt van meerdere factoren af.
Maar uiteindelijk beslissen de hondjes of een adoptie wel of niet doorgaat, de hondjes hebben het laatste woord, of beter gezegd, de laatste blaf.