Yvette’s Bullenblog Een zwaar afscheid…,
Na zo veel jaar hondjes, die komen en gaan, hoort afscheid nemen ondertussen tot gesneden koek.
Maar helaas nee.
Soms komt er een hondje, die zo onder je huid gaat zitten dat afscheid nemen pijn doet.
Zo ook Nelleke.
Zij kwam naar het Bullenhuisje en kroop de eerste dagen alleen maar over de grond.
Maar al snel versierde ze mama Bull waar ze bij stond.
Rechtop ging ze dan staan met haar mooie gespierde lijfje en wilde alleen maar geknuffeld worden, liefst de hele dag.
Nelleke een echte mensenbull.
Een hondje, dat alles nog moest leren, vanaf zindelijk worden, tot commando’s en wandelen aan de riem.
En niemand was goed genoeg in de ogen van mama Bull, dus het werd een lange zoektocht naar een gouden mandje.
Maar toen meldde zich een Belgisch echtpaar.
Ze kwamen kennis maken samen met hun bulletje Nelleke.
Wat een toeval was dat.
En wat voelde het goed.
2 Mensen voor wie niets te veel was en die bereid waren om al hun aandacht, tijd en liefde in Nelleke te steken.
Mama Bull zag en voelde dat dit de nieuwe baasjes voor Nelleke moesten worden.
En vandaag was het dan eindelijk zo ver.
Nelleke ging emigreren naar Belgie.
Ze kwamen met hun ‘vakantie auto’ en zusje Nelleke zat braaf in de auto te wachten.
Ze popelden om Nelleke mee te nemen en mama Bull probeerde het afscheid nog even uit te stellen.
Maar toen kwam toch die laatste aai, die laatste kus, die eerste traan.
Wat was het afscheid zwaar.
Sterkte, afscheid nemen is ook zwaar. Maar blij dat ze een gouden mandje heeft gevonden ❤❤
Ik weet nog goed hoe Nelleke heb leren kennen via haar zoontje knox. Toen we voor het eerst kwamen kijken waren en gelijk verkocht aan knox maar bij de tweede bezoek was ik ook verkocht aan Nelleke. Drie bulle in huis zag ik wel zitten maar mijn partner niet en gelijk had hij ons huis is te klein voor drie bulle. Daarom ben ik zou blij dat er een goed en warm thuis voor haar is gevonden en wens haar en mamabull en papabull zoveel plezier samen.
Maar Nelleke je blijf in mijn hart zitten meisje