Yvette’s Bullenblog   Eerbetuiging aan Zor…,

Dit is hoofdstuk 45 over Zor, dat staat in het boek ‘Verhalen uit Yvette’s Engelse Bullenhuisje’

Zor zit nu al meer dan 9 maanden in zijn hok in het asiel en keer op keer loopt iedereen hem

voorbij. Een prachtige jongen, maar ondertussen boos op de hele wereld.

Hij heeft het label code rood; onhandelbaar, gevaarlijk, een bijter!

Dan wordt er uiteindelijk een aanvraag gedaan bij Dierenthuis in Almere.

Een plek waar hondjes een blijvend thuis krijgen, hondjes die niet meer passen in de

maatschappij vanwege hun gedrag.

Een laatste kans voor Zor op een hondwaardig bestaan.

En dan wordt het stil rondom Zor, heel stil, ……dagen, weken….

De aanvraag loopt zou je denken….

Mama bull wordt ongeduldig en gaat maar eens polshoogte nemen bij Dierenthuis in Almere.

En wat blijkt, ja er is inderdaad een aanvraag gedaan door het asiel voor Zor, maar helaas er is

een opnamestop en hoe lang dat gaat duren is onbekend.

Even zakt de moed haar in de schoenen…….wat nu?

Alle hoop is de grond in geslagen en we zijn weer terug bij af.

Maar Zor kan alleen maar afwachten, dus zijn stem krabbelt op en laat weer van zich horen.

Nu een heel dramatisch oproep op facebook, die meer dan 200 x wordt gedeeld.

Hoeveel mensen kennen ondertussen het verhaal van Zor, hoeveel mensen zijn ondertussen

begaan met het lot van Zor, de reakties zijn overweldigend!

En dan meldt zich ene tante Monique en tante Monique kent ene oom Sebastiaan…..

Ze beschrijft oom Sebastiaan en mama Bull weet direkt dit is het baasje dat ze zoekt voor Zor.

Nu is het alleen nog een kwestie van regelen.

Oom Sebastiaan moet 3 keer naar Zor om kennis te maken.

De eerste keer wordt hij vergezeld door tante Georgia.

Wat een spannende ontmoeting is dat.

Zor heeft het best naar zijn zin, kwispelt, geeft kusjes en gaat op schoot zitten.

Het klopt helemaal, dit moet het baasje voor Zor gaan worden.

De 2e keer wordt hij vergezeld door tante Monique zelf en ook deze keer is het een groot feest

om die 2 samen te zien.

En de 3e en laatste keer gaat mama bull zelf met oom Sebastiaan naar Zor om hem naar de

vrijheid te begeleiden.

Het is heel spannend, want zal het echt gaan lukken, zal Zor echt mee mogen?

Ja natuurlijk mag hij mee, want een blinde kan nog zien dat die 2 het samen heel goed kunnen

vinden.

Maar Zor zou Zor niet zijn als het vertrek in de auto niet helemaal soepel verloopt. Zor laat even

zijn ware aard zien.

Zijn kant waar nog hard aan gewerkt moet worden. Maar oom Sebastiaan is niet bang voor die

kant en ondanks een bloedende vinger zijn ze naar huis gereden.

Zor en oom Sebastiaan samen achterin en mama bull als chauffeur voorin.

Thuis aangekomen gaat Zor zonder morren de auto uit waarvoor gewaarschuwd was, dat dit ook

wel eens een probleempje zou kunnen zijn. Zor loopt vrolijk zijn forever home binnen.

Na 10 maanden eindelijk; missie geslaagd!