Yvette’s Bullenblog One of a kind…,
N.a.v de ongelooflijk vele reakties op ‘de week van de overleden bulletjes’ gingen mama Bull haar gedachten een aantal jaren terug.
Naar de oproep vanuit een asiel in Almere, waar een bulletje van 9 jaar zat.
Dat kon niet waar zijn, dus hup in de auto samen met oom Coen en op naar Almere.
Daar zat een gestroomd ventje met priemende oogjes door de tralies te kijken.
Ze zouden hem wel even naar buiten begeleiden.
Eenmaal buiten was het niet echt mogelijk om met hem te wandelen, want hij hing alleen maar grommend in de riem.
Geen probleem, deze jongen moest mee terug naar het Bullenhuisje.
Papieren werden getekend en waarschijnlijk in totale verbijstering liet Gizmo zijn verzorgers achter.
Gizmo was een happerd, een bijterd, boos op de hele wereld.
Het functioneerde in het begin in de roedel en als er vreemde mensen kwamen ging hij kwispelend voor ze zitten. Maar dan opeens veranderde zijn blik en ging zijn kwispelen over in boosaardig grommen.
Hij had altijd zijn tuig om zodat oom Coen of mama Bull hem dan weg konden halen en naar de andere kamer brengen. Ook dan probeerde hij naar achteren te bijten, maar daar waren ze ondertussen handig genoeg in geworden.
De bezoeker haalde dan weer opgelucht adem.
Na een tijdje accepteerde de roedel hem niet meer en bijna alle vrijwilligers waren bang geworden voor deze boze jongen.
Veel vrienden had hij niet, slechts een paar, oom Coen, mama Bull en tante Ingeborg die af en toe langs kwam.
Helaas moest hij nu apart gezet worden en er werd een ren aangeschaft en buiten opgesteld, aan het tuinhuisje vast, achter in de tuin.
Maar daar kon mama Bull niet meer van slapen, omdat die eenzame opsluiting haar hart brak.
Dus na 3 dagen werd de ren verplaatst naar binnen, naar de adoptiekamer.
Dat leek goed te werken.
Maar ook dit was een tijdelijke oplossing, want de adoptiehondjes accepteerden hem niet meer na een paar weken en gingen voor de ren zitten blaffen.
Toen kreeg hij zijn eigen woonkamer, helemaal voor hem alleen, waar hij het maanden enorm naar zijn zin had.
Lekker lui languit op de bank liggen slapen en regelmatig mee in de auto om ergens te gaan wandelen, waar geen andere hondjes waren.
Beiden vond hij geweldig, zowel het ritje in de auto, als de wandeling.
Ondertussen waren we bijna een jaar verder en het noodlot sloeg toe, Gizmo werd dement, van de ene dag op de andere.
Hij stond buiten en 2 uur later stond hij nog steeds op dezelfde plek. Hij wist niet meer dat zijn etensbak zijn etensbak was, hij wist niet meer dat zijn drinkbak, zijn drinkbak was. Met autoritjes deed je hem geen plezier meer mee.
Voor Gizmo was dit geen kwaliteit van leven meer.
In een aparte spreekkamer bij de dierenarts duurde het even voordat het moment gekomen was om Gizmo te verlossen uit deze gevangenis voor hem.
De dierenarts kwam vertellen dat het nog eventjes zou duren.
En Gizmo zou Gizmo niet zijn als hij van die gelegenheid gebruik maakte om de dierenarts nog snel even in zijn voet te bijten.
Gizmo je strijd was gestreden.
Je had maar weinig vrienden, maar die paar vrienden die je had, hielden veel van je, ook al deed je nog zo je best om ook die kwijt te raken.
Jij was one of a kind!
Wat een mooi verhaal Yvette
Prachtig!
Krijg er gewoon tranen van in mijn ogen Grmmm
Mooi Timo blijft in jullie hart
Veel sterkte
Liefs fam huysmans en natuurlijk pootje van nero bul