Yvette’s Bullenblog Meisje we hebben nog een lange weg te gaan…
Kenzi is nu een week terug in het Engelse Bullenhuisje.
Binnen doet zij het eigenlijk best wel goed.
Zij is bijna de hele dag in de roedel, alleen ‘s nachts slaapt ze apart.
Buiten is ze nog niet de Kenzi die we kennen.
Van een vrolijke goeie wandelaar is ze veranderd in een onzekere bange wandelaar.
Dat is echt verdrietig om te zien.
Los laten is (voorlopig) geen optie.
Aan de riem lopen doet ze goed, zonder trekken.
Maar dan opeens wil ze niet meer verder.
Ze moet weer vertrouwen krijgen en leren dat niet zij de regels bepaalt.
Wat ooit een feestje was voor haar, is nu de grote boze wereld, die haar onzeker maakt.
Maar in de tuin gaat ze los en trekt ze graag haar sprintjes, de enige plek waar ze kan vliegen en draven en waar ze met verbazing wordt gadegeslagen door de andere bulletjes.
Binnen trekt ze zich graag terug naar haar eigen plekje op haar donut, hoewel ze ook al soms op de bank gaat liggen bij Miss Piggy.
Na de eerste dagen veel spugen is ook haar maag weer helemaal rustig en geniet ze weer van haar paardenvlees met gekookte aardappels en verse groente of fruit.
Meisje we hebben nog een lange weg te gaan.