Dokter Donna's BULLENtin

Scroll naar beneden om de tips van Dokter Donna te lezen!

Dokter Donna’s BULLENtin

Tussenteenontsteking

Tussenteenontsteking

De tussenteenontsteking of interdigitale pyodermie is een frequent voorkomende aandoening bij de Engelse Bulldog. Deze aandoening wordt gekenmerkt door grote rode bulten en blazen tussen de tenen van voor- en achterpoten. Er treedt een ontstekingsreactie op die in eerste instantie vaak steriel is. Soms volgt er een bacteriële ontsteking.

De oorzaak van dit probleem is niet altijd eenvoudig te achterhalen. Een enkele keer zijn demodex-mijten de boosdoeners, soms een voedingsallergie of contactallergie, soms is de bouw van de voetzool zo bijzonder dat de hond niet op zijn zoolkussens loopt maar op zijn tussenteenhuid. Soms is de oorzaak niet te achterhalen en spreken we van een pyogranulomateuze pododermatitis. De aandoening wordt het meest gezien bij bulldoggen met dikke, vlezige poten die vaak iets doorgezakt zijn. Hierbij raakt de onderzijde van de tussenteenhuid de ondergrond waarbij de huid wordt beschadigd en gekneusd. Dit kan de prikkel zijn om een ontstekingsreactie op gang te brengen. Het is dus verstandig om bepaalde bodems waarop de hond uitgelaten wordt met elkaar te vergelijken, de ene ondergrond beschadigd de tussenteenhuid meer dan de andere ondergrond.

Oorzaken

Om de oorzaak te achterhalen zullen we eerst de parasitaire aandoeningen, de voedingsallergie en contactallergie moeten uitsluiten. Indien de ontstekingen blijven is het nemen van biopten van de tussenteenhuid vaak de enige manier om een 100% diagnose te krijgen. De uitslag zal, indien de andere aandoeningen serieus zijn uitgesloten, dan vaak een pyogranulomateuze pododermatitis zijn. Dit betekent dat je de hond nooit 100% zult kunnen genezen, maar dat je dagelijks de voeten zult moeten wassen met malaseb. Indien er ook duidelijk een bacteriële ontsteking aanwezig is, dan is het daarnaast verstandig om de hond gedurende minimaal drie tot zes weken antibiotica toe te dienen. Eventueel is het ook mogelijk om de tussenteenhuid tweemaal daags in te zalven met een ontstekingsremmende zalf. Daar het vaak om steriele ontstekingsprocessen gaat is in ernstige gevallen het geven van sterk ontstekingsremmende stoffen zoals prednison of andere ontstekingsremmers noodzakelijk om tot een verbetering te komen. Men dient zich wel te realiseren dat de behandeling van deze aandoening, indien er geen duidelijke oorzaak wordt gevonden, vaak levenslang is.

(bron: dierenkliniek Sleeuwijk)

Elleboogmisvorming, ED

ED, Elleboogmisvorming

De laatste tijd komen veel berichten naar voren over ED.

ELLEBOOGDYSPLASIE
Vrij vertaald elleboogmisvorming waarbij elleboogdysplasie eigenlijk een verzamelnaam is voor meerdere soorten afwijkingen in het ellebooggewricht. In totaal zijn er 6 verschillende soorten afwijkingen, maar ik zal hier de meest voorkomende afwijkingen bespreken.

1. Incongruentie
2. LPA (niet besproken hier)
3. LPC
4. OCD
LPC
Losse Processus coronoideus, is een ontwikkelingsstoornis waarbij het een fragment (stukje) van de ulna (elepijp) los komt te liggen. Dit fragment kan op zijn plaats blijven of gaan rondzwerven in het gewricht. Het losse fragment wordt vermoedelijk veroorzaakt door krachten die erop inwerken t.g.v. ongelijke groei tussen radius (spaakbeen) en ulna (= incongruentie, wordt later besproken) of door abnormale drukken die ontstaan bij het naar binnen en buiten draaien van de (onder)poot.

De symptomen ziet men vaak op jonge leeftijd, tussen de 4 á 8 maanden. Uit studies blijkt dat ruim 70% van de honden deze afwijking aan beide voorpoten heeft.

(bron: Drs. D. van zuilen, MCD).

Daarnaast is het niet altijd zo dat een hond met LPC klinische klachten heeft, de mate van pijn hangt af van de ernst van slijtage die het fragment in het gewricht veroorzaakt. Het is dan ook een onomkeerbaar proces dat zichzelf in standhoudt en (ernstige)artrose tot gevolg heeft. Operatie kan dan ook niet uitblijven en hoe eerder het fragment verwijderd wordt hoe beter de prognose, dit ivm de ontwikkeling van artrose.

OCD
Osteochondrosis dissecans is een losse kraakbeenflap in het ellebooggewricht. Het komt vaak voor bij grote en zware rassen, vanaf de leeftijd van 4 á 6 maanden. Vaak lopen deze honden behoorlijk kreupel en geven ze bij strekken van de elleboog een pijnreactie. Bij de operatieve ingreep wordt het losliggend stukje kraakbeen verwijderd en het ontstoken bot wordt gecuretteerd (hierbij worden klein gaatjes gemaakt in het bot om een goede doorbloeding te bewerkstelligen). Men hoopt dat er nieuw kraakbeen zal groeien op de plaats van de verwijderde flap. Dit is echter meestal van slechte kwaliteit, zodat normale functie van het ellebooggewricht nooit gegarandeerd kan worden. Bij sommige honden komt gelijktijdig OCD en een lPC voor. Het vooruitzicht voor deze honden is erg gereserveerd. Zeker als de aandoening aan twee kanten voorkomt. Meestal is er al uitgebreide artrose aanwezig op zeer jonge leeftijd als de diagnose wordt gesteld, OCD op zich alleen heeft ook een slechter vooruitzicht dan bv. LPC alleen. Het kraakbeendefect zit meestal op een dragend gewrichts- deel en kan daardoor steeds pijn opwekken en zal er artose ontwikkelen

(bron: Drs. P. Vandekerckhove, Dr. Med.Vet. Diplomate ECVS).

Incongruentie
Een afwijking in het ellebooggewricht waarbij radius en ulna niet even lang zijn en de langste overmatig wordt belast. Daardoor ontstaat kraakbeenlaesies op de langste kant en uiteindelijk artrose. Door het langste bot in te korten wordt het probleem opgelost. Er zijn verschillende technieken beschikbaar om deze afwijking te herstellen. Dit klinkt simpel maar, is behoorlijk ingrijpend. Er wordt als het ware een stukje “tussenuit” gezaagd. De revalidatie betekent dat de hond 3 tot 4 weken na operatie alleen mag bewegen voor de dagelijkse behoeften.
Weetjes
– Voeding is uiterst belangrijk in dit geheel, ondanks dat ook ik voorstander ben van KVV voeren adviseren de orthopedisch specialisten bij jonge, in de groei zijnde dieren een voeding met een lage en gelijkmatige calcium/fosfor verhouding. Zoals de commerciële brokken voor de grote rassen.
– Het ontstaan van ED is multifactorieel, maar wel is wetenschappelijk aangetoond dat het erfelijk is. Daarnaast zijn voeding, overgewicht en lichaamsbeweging een belangrijke factor (bron: Drs. D. van zuilen, MCD).
– Om ED (zoveel mogelijk) te voorkomen is het uitvoeren van een gericht fokbeleid met een medische screening en radiologisch onderzoek noodzakelijk.
– Herstel na artroscopie (kijkoperatie)is sneller dan na gewone chirurgie.
– De operatie is 50% van het herstel en revalidatie de overige 50% en kan zeker 3 maanden in beslagnemen. Een gedegen revalidatieplan is erg belangrijk.
– Als de hond aan 1 poot kreupel is, is het verstandig beide ellebogen radiologisch te laten onderzoeken. Dit omdat er vaak in beide ellebooggewrichten een afwijking aanwezig is, bij voorkeur middels een CT-scan.
– Beperk springen, draaien, klimmen en glijden. Rechtlijnige bewegingen zijn goed, veel snelle draaien en springen zijn slecht. Ga dus niet eindeloos met balletjes gooien en probeer traplopen te vermijden!

Risico's buitenwater

Risico’s buitenwater
Helaas kan uw hond bij het zwemmen in buitenwater bepaalde risico’s lopen. Het water kan
ziektekiemen bevatten. Het is niet altijd aan het water te zien dat het bepaalde ziektekiemen bevat. Als het water troebel is, hoeft dit er niet op te wijzen dat de kwaliteit slecht is. Het water kan troebel zijn door de zanddeeltjes die erin zweven. Troebel water heeft wel het nadeel dat niet te zien is hoe diep het water is en of er obstakels in het water liggen.
Ook moet men altijd bedacht zijn op de stroming van het water, de scheepvaart en de soms
plotselinge overgang van ondiep naar diep water kan gevaar opleveren. Laat uw hond nooit zwemmen bij jachthavens of ligplaatsen van boten, in vaargeulen of bij een gemaal of een sluis. Ook is het raadzaam uw hond niet te laten zwemmen bij afvoerleidingen van rioleringen en rioolwaterzuiveringsinstallaties. Let op dat er geen kadavers of vuil in het water drijven. Weet u niet zeker of uw buldog kan zwemmen? Zorg dan voor een zwemvest, ook kunt u zelf mee het water in gaan zodat u zeker weet dat hij/zij niet kan verdrinken!

Ziektes
Als uw hond in water zwemt dat besmet is met bepaalde ziektekiemen, kan hij ziek worden. De
ziektekiemen kunnen het lichaam binnendringen tijdens het zwemmen en ook wanneer de hond uit
het water drinkt kunnen ze in het lichaam terecht komen. Sommige honden krijgen na het zwemmen in oppervlaktewater last van allergieën, huiduitslag, jeuk, of andere klachten. Dit kan veroorzaakt worden door bijvoorbeeld algen, bepaalde planten, rupsen of bacteriën die op de strandjes of in het water voorkomen. Mocht uw hond klachten krijgen van het zwemmen in oppervlaktewater en u vertrouwd het niet, kunt u altijd uw dierenarts raadplegen. In Nederland houden een aantal instanties zich bezig met de kwaliteit van het buitenwater. De bacteriologische toestand van het open water is een belangrijk onderdeel om te bepalen of het als zwemwater kan worden aangemerkt. De bacteriologische kwaliteit zegt namelijk iets over de aanwezigheid van ziektekiemen. In een warme zomer kan de waterkwaliteit snel slechter worden. Wanneer de kwaliteit van het water op een bepaalde plek slecht is, zal de provincie dit (door middel van borden) aangeven.

Hieronder worden de drie belangrijkste ziektes besproken:
De ziekte van Weil (leptospirose)
De ziekte van Weil of wel leptospirose genoemd kan optreden in zoet buitenwater. De bacteriële ziekte wordt verspreid via de urine van ratten. Besmet water kan leiden tot de ziekte bij mens en hond, hoewel als uw hond ingeënt de kans nihil is. De besmetting gaat via de slijmvliezen van mond, neus en ogen. Ook opname via de huid (wondjes) is mogelijk.Symptomen die meestal binnen een week optreden zijn braken en diarree met bloed, sloom en slecht eten en drinken. Bij lichamelijk onderzoek valt vaak het volgende op:
Het oogwit is vaak geel (ernstige geelzucht)
Uitdroging, blijkt uit een slechte turgor (=huidelasticiteit) en rode wat droge slijmvliezen
Evt. verhoging/koorts
De buik kan wat pijnlijk zijn. Zo mogelijk ook spierpijn

Botulisme
Botulisme is één van de drie meeste voorkomende ziekteproblemen van wilde vogels. Elk jaar zijn vele vogels verlamd of gaan dood door vergiftiging die veroorzaakt wordt door de bacterie Clostridium botulinum. Deze bacterie produceert onder ‘gunstige’ omstandigheden een gif. Het water moet boven de 20˚C zijn in combinatie met een eiwitrijke en zuurstofarme omgeving. Dit zorgt dat elk ondiep, stilstaand water in de zomer een potentiële infectiebron vormt. Dit veroorzaakt bij besmette dieren in eerste instantie verlammingsverschijnselen met uiteindelijk sterfte tot gevolg.
Over het algemeen is botulisme niet gevaarlijk voor mensen, honden en katten. Symptomen die optreden, vaak tussen de 3 en 7 dagen na het inslikken van de toxines worden deze zichtbaar. Soms zijn er geen symptomen, maar sterven de dieren zonder eerst ziek te worden. Vaker zien we bij honden eerst maagdarm problemen ontstaan zoals braken, misselijkheid en diarree. Daarnaast zien we een stijve gang, zwakte in de spieren en hierdoor verminderde reflexen. Vaak wil of kan het dier niet meer drinken en eten. In ernstige gevallen zal het toxine alle spieren uiteindelijk verlammen en treedt sterfte op door ademstilstand.

Blauwalgen
Blauwalgen zijn eigenlijk bacteriën die er uit zien als algen. Ze zweven als groene of blauwe slierten of slijmerige proppen in het water. Als deze laag bij warm weer dikker wordt en de algen dichter op elkaar drijven, sterven de blauwalgen af en vormen een stinkende drijflaag op het water. Bij het afsterven produceren sommige blauwalgen giftige stoffen die schadelijk zijn voor mensen en dieren. Uw hond kan alleen via inslikken vergiftigd worden met blauwalgen. Zwemmen in water met blauwalgen kan huidirritatie teweeg brengen, het is dan het beste om uw hond zo snel mogelijk te douchen. Vanwege de productie van giftige stoffen is blauwalg schadelijk voor de gezondheid. Gezondheidseffecten komen het meeste voor bij kleine kinderen en honden, omdat deze tijdens het zwemmen veel water binnenkrijgen. De wisselende verschijnselen worden binnen 12 uur na het zwemmen zichtbaar, zoals; Huiduitslag en/of irritatie van de slijmvliezen van de ogen, neus en mond.Misselijkheid, braken en/of diarree.Trillen, soms stuiptrekkingen. Ademhalingsproblemen. Verlamming. Soms binnen enkele uren na opname dodelijk. De ernst van de verschijnselen is afhankelijk van de hoeveelheid opgenomen gifstof.Bij de honden kunnen de verschijnselen behoorlijk heftig zijn, in ernstige gevallen kunnen zij zelfs na een halve dag overlijden! Belangrijk is het volgende: laat uw hond met name zomers niet zwemmen in stilstaande wateren. Heeft uw hond toch in verdacht water gezwommen raak dan niet in paniek maar hou uw dier goed in de gaten. Wanneer het dier toch snel ziek wordt raadpleeg dan uw dierenarts.
(bron: www.whg.nl)

Watervergiftiging
Met dit warme weer wordt er vaak uitbundig gespeeld met water om onze viervoeters af te laten
koelen, heerlijk… maar pas op! Soms krijgen honden zoveel water binnen dat er een watervergiftiging ontstaat en dat is een serieuze, levensbedreigende aandoening! Wanneer er meer water binnenkomt dan het lichaam kan verwerken, raakt het bloed en andere lichaamseigen stoffen verdund, waardoor onder andere de zoutbalans verstoord raakt. Dit zorgt ervoor dat lichaamscellen beginnen te zwellen, dit kan grote gevolgen hebben voor de hersenen. Neem bij de volgende verschijnselen contact op met uw dierenarts en leg uit wat u denkt dat er gebeurd kan zijn. Veel dierenartsen kennen dit beeld niet maar het is levensbedreigend. De diagnose is mogelijk door te kijken naar het zoutgehalte van het bloed .Wankele gang, Heftig braken, Opgezette buik, Bleke slijmvliezen Zwakte/sloomheid, Heftig speekselen, Verwijde pupillen.

(Bron: Sterkliniek Ermelo)

Zwemmen in zee
Veel honden drinken van water waarin ze zwemmen. Omdat zeewater zout is krijgt de hond meer
dorst – waardoor hij er meer van zal willen drinken. Daarbij krijgt hij met het droog likken van de vacht ook zout binnen. Zout veroorzaakt irritatie aan het maag-darmkanaal en kan bij grote hoeveelheden zoutvergiftiging tot gevolg hebben. Verschijnselen van zoutvergiftiging zijn: braken, diarree, verminderde eetlust en oedeem. Bij een ernstige vorm ontstaan neurologische klachten zoals: versnelde hartslag en ademhaling, spiertrekkingen, sloom of prikkelbaar en toevallen.
Uiteindelijk kan de hond in coma raken en sterven. Voorkom dat de hond (teveel) zout water binnenkrijgt. Neem drinkwater voor de hond mee en laat hem hier voor het zwemmen en tussendoor van drinken. Spoel hem na het zwemmen af met zoet water en wrijf hem goed droog, hierdoor zal hij minder aan de vacht likken. Wanneer de hond van het zeewater blijft drinken is het beter hem bij het water weg te houden. Vermoed u toch een zoutvergiftiging, geef de hond gedoceerd kleine beetjes drinkwater en ga direct naar een dierenarts.

Tot slot, als u twijfelt over de gezondheid van uw hond raadpleeg dan uw dierenarts!

Staartproblemen

Staartproblemen

Bij deze aandoening geldt dat indien ze tijdig behandeld worden de schade voor de hond beperkt kan blijven.

Als aandoening wil ik de “kurketrekker-staart” onder uw aandacht brengen.

Zoals u misschien bekend is, is de “pijl-staart” de oorspronkelijke staart en is de “kurketrekker-staart” een type staart die ook toegestaan is.
Dat heeft niet alleen betekenis voor de schoonheid van de hond, maar ook voor de gezondheid van de hond.

Bij de pijlvormige staart zijn de staartwervels meestal normaal aangelegd en is een normale beweging van de staart mogelijk.

De huid onder de staart kan meestal goed schoon gemaakt worden en er zal niet snel “broei” optreden onder de staart, want er is luchtstroom mogelijk.

Bij de “kurketrekker-staart” zijn de staartwervels met elkaar vergroeid.

Soms is een geringe beweging van de staart mogelijk.

Bij deze staart is het zeker niet uitgesloten dat de staartpunt niet netjes op/boven de anus ligt, maar dat hij naar binnen gericht is.

Indien dit het geval is, is het vaak erg moeilijk om de huid onder de staart schoon te maken.

Het gevolg hiervan is dat de huid hier ter plaatse gaat ontsteken waardoor de hond jeuk krijgt rond de anus.

De bulldog kan niet zoals bijvoorbeeld een labrador retriever rond de staart likken, maar hij kan wel met de staartwortel over de vloer of langs een muur schuren.

Vaak wordt op zo’ n moment gedacht dat de bulldog last heeft van zijn anaalklieren of dat wormen in het spel zijn.
Een goed onderzoek van de staart en anaalklieren kan uitsluitsel geven.
Indien de huidontsteking onder de staart de oorzaak is, zal eerst getracht worden de huid schoon te maken met bijvoorbeeld betadine of detol en daarna met een ontstekingsremmende zalf in te smeren (b.v. Hydrocortiderm), dit moet 2 tot 3 maal daags gebeuren.
Soms is het ook nodig een antibiotica-kuur te geven.
Als de huidontsteking over is moet men toch nog dagelijks de huid onder de staart schoon blijven maken en zalven.
Indien de staartpunt dusdanig ver naar binnen is gegroeid dat schoonmaken niet lukt of als de staart de endeldarm gedeeltelijk dicht drukt, dan wordt besloten tot amputatie van de staart.

Hierbij wordt meestal de gehele staart verwijderd en wordt m.b.v. de huid die op de staart aanwezig is een soort “fop staartje” geconstrueerd zodat het niet zo “kaal” aan de achterzijde is.
(bron: dierenkliniek Sleeuwijk)

Ziekte van Lyme

De ziekte van Lyme bij de hond

Wat is de Ziekte van Lyme?

teken.jpgDe Ziekte van Lyme is een ernstige aandoening voor mens en dier. Het wordt veroorzaakt na een besmetting van de Borrelia bacterie na de beet van een teek. We zien het steeds vaker in Nederland voorkomen. Mits in een vroeg stadium behandeld is de prognose goed. Tekenpreventie is de belangrijkste maatregel om de ziekte te voorkomen.

In heel Nederland komen besmette teken voor. Verder onderzoek is in volle gang. Het is inmiddels duidelijk dat in ieder geval op de Hoge Veluwe en rondom Ede de hoogste concentratie besmette teken voorkomt, maar ook in andere teekrijke omgevingen (bos, heide, duinen) in Nederland zijn teken gevonden die de Borrelia bacterie met zich meedragen.

“Voege verwijdering van de teken op uw huisdieren verkleint
de kans op ontwikkeling van de Ziekte van Lyme!”

Hoe wordt de bacterie overgedragen?

Het type teek dat de bacterie kan overdragen is de Ixodes teek. De bacterie kan zich in wilde dieren (zoals herten zwijnen en reeën) vermeerderen zonder dat deze dieren ziek worden. Wanneer een teek zich voedt op zo’n geinfecteerd dier, wordt de teek besmet. Deze teek kan dan op zijn beurt weer uw huisdier besmetten.

Onderzoek heeft uitgewezen dat de teek zich minimaal 24 uur moet voeden om voldoende bacteriën over te dragen om ziekte te veroorzaken. Vroege verwijdering van teken verkleint dus de kans op ontwikkeling van ziekte. Wordt Lyme bij uw huisdier vastgesteld dan loopt uzelf geen kans op besmetting via uw huisdier.

Welke symptomen zien we bij een hond (of kat) bij de Ziekte van Lyme?

Het meest voorkomende verschijnsel is gewrichtsontsteking dat zich uit in plotselinge kreupelheid en pijn aan meerdere gewrichten. Andere verschijnselen zijn:

  • koorts
  • Verlies van eetust
  • Uitdroging
  • Sloomheid
  • Gezwollen lymfeklieren
  • Aantasting van nieren
  • Dood (dit treedt zelden op)

Let op:
– Een rode plek rondom de beet zoals we bij mensen met Lyme zien, zien we niet bij de hond of kat.
– Het ontwikkelen van een bult op de plaats van de beet zegt niets over het wel of niet ontwikkelen van Lyme.

Hoe wordt de diagnose gesteld?

De ziekte van Lyme is op zich een vrij lastige diagnose omdat de symptomen kunnen passen bij een groot aantal andere (wellicht meer voor de hand liggende) aandoeningen. De verdenking van de diagnose Lyme kan voor een deel op het verhaal en goed uitvoerig klinisch onderzoek worden uitgesproken. Bloedonderzoek kan een infectie aantonen maar het kan zijn dat dit bloedonderzoek herhaald moet worden omdat in het begin de dieren nog geen positieve uitslag laten zien terwijl ze wel besmet zijn!

Röntgenfoto’s kunnen geadviseerd worden om andere oorzaken van kreupheid uit te sluiten.

Hoe wordt de Ziekte van Lyme behandeld?

De Ziekte van Lyme wordt behandeld met antibiotica. Het middel van eerste keus is Doxycycline. Een huisdier met Lyme reageer normaal gesproken binnen enkele dagen op de ziekte. Wanneer de ziekte niet snel genoeg wordt gediagnosticeerd kan de ziekte chronisch worden en ernstige nierschade veroorzaken.

Dierendokters