Yvette’s Bullenblog   Lieve Moja, rust zacht…,

Elk jaar komen er vaste hondjes vakantie vieren in het Bullenhuisje en sommige zelfs meerdere keren per jaar.
Dat is altijd feest, zowel voor de hondjes als voor mama Bull.
Maar het grootste feest is altijd als Buddha en Moja komen.
Buddha met zijn gekke streken, Moja altijd even lief.
Ook nu kwamen ze voor een weekje, zodat hun mama en papa even een weekje naar Spanje konden vertrekken.
Ze hoeven nooit te wennen, want alles is hier bekend voor ze.
Ze waggelen dan ook altijd vrolijk opgewonden naar binnen.
Af en toe een fotootje sturen, af en toe een berichtje sturen, want alles ging zoals altijd prima.
Het was vrijdag en zondag zouden de baasjes weer thuis komen en ze weer opgehaald worden.
Mama bull ging om 10 uur naar ze toe voor het laatste rondje plassen, een koekje en een knuffel.
Buddha kwam meteen zoals altijd vrolijk uit zijn mandje aangewaggeld, maar Moja lag nog lekker te slapen.
Mama Bull liep naar Moja, ging op haar hurken bij haar zitten om haar wakker te maken.
Ze riep haar naam, ze riep nog een keer haar naam, nog een keer…
En toen zag ze met schrik dat Moja niet meer wakker zou worden, hoe hard ze ook zou roepen.
En paar seconden was ze als verstijfd, maar toen ging er een knop om en ging ze handelen.
Meteen Moja op haar zij leggen en beademen.
Voelen en beademen, voelen en beademen, voelen en beademen.
Maar na een half uur begreep ze dat ze het op moest geven.
Ze nam Moja in haar armen en liet haar tranen de vrije loop.
Buddha had het allemaal van een afstandje bekeken en nu was het zijn beurt om afscheid van zijn prachtige zusje te nemen.
Alsof hij het allemaal begreep ging hij naar haar toe, snuffelde wat en toen was het goed.
Het was ondertussen al laat maar mama Bull moest dit vreselijke bericht nog aan haar baasjes gaan vertellen.
Hoe vertel je dat hun prinsesje, hun popje er niet meer is?
Hoe vertel je dat ze om 6 uur ‘s avonds nog lekker heeft gegeten, om 7 uur nog vrolijk buiten liep en om 10 uur een sterretje is geworden?
Moja is in haar slaap gestorven, waarschijnlijk aan een hartstilstand, net als haar mama en haar papa.
Een mooie dood zonder pijn, zonder lijden, maar veel te jong voor dit zo intens geliefde popje.
Ze was net 5 jaar geworden.
Lieve Moja, rust zacht…