Yvette’s Bullenblog   Ons zorgenkindje…

Het wordt nu tijd dat Beautiful, ons zorgenkindje gesteriliseerd gaat worden.

Er komen hier te vaak reutjes binnen die gecharmeerd zijn van deze mooie dame.
Maar dat betekent stress en dat is iets wat zij nog steeds niet goed kan hanteren.
Nadat mama Bull haar probleem bij de dierenarts in Sleeuwijk heeft besproken is gekozen voor de zogenaamde laparoscopische sterilisatie. Dat is een kijkoperatie, die minder belastend is dan de klassieke sterilisatie.
En voor die tijd gaat mama Bull thuis uittesten met Vetranquil of Beautiful 1 of 2 pilletjes nodig heeft om zonder stress een uurtje in de auto naar Sleeuwijk te rijden.
De afspraak voor de operatie is gemaakt en mama Bull start met 1 pilletje.
Er gebeurt helemaal niks.
Een paar dagen later dan maar 2 pilletjes, dat is de maximale dosis.
Na een half uurtje kijkt Beautiful nog even alert uit haar oogjes…ook na een uur, ook na 2 uur…Eindelijk na 3 uur gaat ze liggen, maar van totale rust en ontspanning is geen sprake.
Naarmate de dag van de operatie nadert wordt mama Bull steeds onrustiger. Ze belt met de dierenartsen in de buurt van het Bullenhuisje of zij misschien al de nieuwe techniek van deze kijkoperatie toepassen. Maar helaas, nergens.
Na een slapeloze nacht hakt ze de knoop door en zegt de operatie af. Ze durft het niet aan met dit zorgenkindje de reis helemaal naar Sleeuwijk te maken.
Zou de prikpil dan misschien uitkomst bieden?
Maar dit wordt door verschillende dierenartsen ernstig afgeraden, i.v.m. de bijwerkingen.
Blijft nu dus alleen de klassieke sterilisatie bij de dierenarts hier in de buurt over.
Die afspraak is gemaakt en de operatie datum staat vast.
En weer wordt mama Bull steeds onrustiger naarmate de datum nadert.
Dan is het zover, om 09.00 uur moeten ze aanwezig zijn.
Iedereen is solidair met Beau, niemand ontbijt.
Het korte ritje naar de dierenarts, nog geen 10 minuten,  verloopt zonder problemen.
In de wachtkamer begint Beau al wat te hijgen van opwinding.
Gelukkig mogen ze snel naar binnen.
Ze wordt eerst gecheckt en dan krijgt ze haar narcose.
Mama Bull staat dicht tegen haar aan en praat zachtjes tegen haar.
Meestal zakken ze binnen een paar seconden door de pootjes en gaan rustig slapen.
Maar Beau niet. Ze blijft staan en blijft alert.
Vijf minuten…tien minuten…vijftien minuten…
De dierenarts geeft haar nog wat extra, doet het licht uit en verlaat de spreekkamer.
Mama Bull is nu helemaal alleen met haar, in het donker.
Ze begint zachtjes een liedje voor haar te zingen.
Dan gaat Beau gaat zitten…
Eindelijk na een half uur geeft ze de strijd op en vallen haar oogjes dicht.
Ook de dierenarts is verbaasd over zoveel kracht in dat kleine lijfje, zoveel vechtlust om maar niet toe te geven aan de slaap.
Mama Bull geeft haar nog een kus op haar neus en vertrekt met een klein hartje richting Bullenhuisje.
De uren kruipen voorbij…
Mama Bull hoopt rond twaalf uur een telefoontje te krijgen van de dierenarts.
Om half een, nog steeds niks en om een uur ook niet.
Ze wil om half twee net gaan bellen als de telefoon gaat en de dierenarts aan de andere kant opgewekt zegt dat alles goed is gegaan. Beautje is wakker en wil graag naar huis.
Nou dat is niet tegen dovemansoren gezegd, mama Bull zit al in de auto.
Bij de dierenarts aangekomen wordt Beau opgehaald. Ze komt langzaam aangelopen, is nog wat suf, maar kijkt helder uit haar oogjes. Mama Bull krijgt een paar zwakke kwispeltjes van haar.
Wat heerlijk om haar weer mee naar huis te nemen.
Ze is nog behoorlijk ziek van de narcose, veel spugen, maar de volgende dag gaat het al een stuk beter.
Al met al heeft ze alles goed doorstaan en is het uiteindelijk best nog meegevallen voor ons zorgenkindje.